Jouw wereld versus hun virtuele wereld
Hoe je het als ouder aflegt tegen de iPads, iPhones en andere verslavende gadgets.
“Ja toch, Lucas?” Stilte… “Hè, Lucas, wat zeg jij ervan?” … Tik, tak, tik tak… Een moeder probeert tevergeefs contact te maken met haar tienjarige zoon. Hij is echter totaal ingenomen door een blijkbaar reuzespannende game op zijn smartphone, gezien het hele lijf wild naar links en rechts beweegt, achter zijn stevig om het apparaat -zijn anker- geklampte handen aan. “Luuc, ik zou graag willen weten of jij het ook een goed idee vindt je verjaardag in de tuin te vieren?!… LUCAS! TOE!” Lucas kijkt niet van zijn scherm op wanneer ie “Jezus mááám! Ik zit net midden in een battle!” briest.
“Lucas kijkt niet op
wanneer hij “Jezus mááám!
Ik zit net middenin een battle!”
briest.”
Zijn moeder zet een diepe frons en een nog diepere zucht in en verblijft in teneergeslagen stilte. Geen verheven stem die zegt dat hij blij mag zijn dat er überhaupt iets georganiseerd wordt. Geen lezing over hoe zijn battle onmogelijk belangrijker kan zijn dan het plannen van zijn eigen partij en ook geen preek over respectvol met je ouders omgaan. Niets. Dit is een moeder die de strijd al vaker verloren heeft. Een vermoeide moeder die ongetwijfeld het werkelijke contact met haar zoon, zonder verlichte, schreeuwerige Berlijnse muur tussen hen in, mist. Wéér een moeder die niet krachtig genoeg blijkt tegen de gewelddadige invasie van beeldschermen.
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet
Het is niet de eerste keer dat ik zo’n tafereel gadesla. Gezeten in de trein valt het me keer op keer op hoeveel kinderen met ogen en handen vastgelijmd lijken te zitten aan hun fel verlichte scherm. Blind voor het echte licht, ons zonlicht. De voorbijtrekkende wolken, de veranderende grasvelden en bossen, de razende koeien en de overwoekerde sloten met hun grote variëteit aan gevleugelde gebruikers, hoeven zich in ieder geval voor de neerkijkende kinderogen niet op hun mooist te laten zien. De natuur gaat volledig langs ze heen. En vragen over verjaardagsfeestjes, schoolboeken of weekendactiviteiten kan je als ouder ook achterwege laten, want die gaan met dezelfde snelheid als de trein die door het Hollandse landschap glijdt, aan ze voorbij.
Twee werelden
De enige communicatie die tussen jullie plaatsvindt, komt niet voort uit de voor hun zo typerende, kinderlijk onschuldige gestelde vragen over dingen die jou als volwassene al lang niet meer opvallen, maar uit de vraag of je iets kunt vertalen zodat ze door naar het volgende level kunnen. Opnieuw stilte… Hun ogen scannen hun scherm, de jouwe de buitenwereld. Zij bevinden zich in een visuele omgeving, terwijl jij daarentegen in de huidige, door techniek gedreven wereld het treinritje gebruikt om de papieren krant te lezen. Zonde toch! Waar zijn de gesprekken? Weet je al wat je dochter vandaag op school -op het digitale schoolbord- geleerd heeft? Weet je nog wel wat er gaande is tussen je zoontje en zijn voetbalvriendjes? Weet je wel of je boef huiswerk heeft, of hoe de sportdag is geweest? En als het eten klaar is, roep je dan je kinderen, met of zonder klopje op hun deur, of stuur je ze een telefonisch bericht? Heel eerlijk?
Laat oude tijden herleven
“Je hebt zelf ook rust en stilte nodig;
we weten allemaal hoe lastig het is
binnen een druk gezin af en
toe even helemaal niets te hoeven.”
Hoeveel praten jullie werkelijk nog met elkaar? En wat is de ware reden hiervan? Laat je je kindjes zo veel op de iPad en/of telefoon uit gemak, of omdat je geen zin hebt in die eeuwige strijd? Is het omdat je hun een 'rustmoment' gunt na een lange dag op school, of is deze rust voor jezelf bedoeld? Het tweede is uiteraard heel belangrijk. Je hebt zelf ook rust en stilte nodig! We weten allemaal hoe lastig het is binnen een druk gezin af en toe even niets te hoeven, maar zou het dan niet beter zijn om hun creativiteit te stimuleren? Zodat ze even kunnen lezen, spelen of buiten ballen? Of lees samen de krant of een boek. Alles beter dan de één op de telefoon, de ander op de laptop, weer een ander op de iPad en de laatste op de tv te laten spelen. Door ze doelloos naar een scherm te laten staren lopen ze zoveel mis! Zou je het ook niet fijn vinden om, net zoals je zelf vast met je ouders deed toen jij klein was, uit school met thee en koek met elkaar de dag door te nemen? Een mooi begin en tevens ook ontspannend voor jullie allemaal...
Why not try? Een wekelijkse scherm-loze dag thuis, of schermloze avond inplannen, zodat er plaats wordt gemaakt voor rituelen die ervoor zorgen dat je als gezin niet uit elkaar groeit. Besteed weer tijd aan praten en ouderwets spelletjes spelen met elkaar om dichter tot elkaar te komen. Het zal niet alleen de band tussen jullie versterken, maar ook hun sociaal-maatschappelijke vaardigheden. Het oefenen van (offline) communicatieve vaardigheden met volwassenen hebben ze nodig om mee te kunnen blijven draaien in een maatschappij waarin jezelf kunnen verkopen een absolute must is.